2019:Setna rocznica podpisania konwencji francusko-polskiej

Sytuacja przed 1919 r .:
            Po rozbiorze Polski w 1795 r. i do odrodzenia Polski w 1918 r. Polska byla pod zaborami  niemieckim, austriackim ,rosyjskim. Terytorium byla pozostawione w stanie niedorozwoju.

            Od 1907/1908 rozpoczyna się zarobkowa migracjia  z Polski do Francji. Ta migracja wynika z prywatnych inicjatyw:

                        - we wschodniej Francji w celu zaspokojenia potrzeb rolnictwa po masowy emigracji obszarach wiejskich

                        - W Nord Pas de Calais firma kopalnia Anzin rekrutuje polskich górników

             Duza ilość agencji rekrutacji, różne rywalizacje, brak officialnych umow prowadzą do nadużyć, rozczarowań i nieprawidłowego funkcjonowania sektora aż do wybuchu pierwszej wojny światowej.

              W sumie przed 1914 r. Polscy robotnicy we Francji liczyli około 10 000 osób.

 

W 1919 r .:
                      W listopadzie 1918 r., kiedy Polska odzyskała niepodległość, był to teren zdewastowany przez wojnę. Stan rolnictwa (rozdrobnienie ziemi, spustoszenia w walce) i niedorozwój przemysłu nie zaspokajają potrzeb rosnącej populacji. Panuje bezrobocie i nędza. A poprzednie  możliwości emigracji od XIX wieku, do USA i Niemiec,są ograniczone lub zerowe.

                     Jeśli chodzi o Francję, liczba ofiar śmiertelnych wynosi 1,5 miliona zgonów i ponad 2 miliony inwalidów. Do tego dochodzi masowa emigracjia ze wsi i spadek liczby urodzeń. Francja nie ma siły roboczej, by naprawić zniszczenia w strefach walki, sabotaż dokonany przez armię niemiecką podczas wycofywania się (np. infrastruktura zniszczonych kopalni, zalane szyby kopalniane w Nord Pas de Calais) i ożywić gospodarkę.

                      Potrzeba siły roboczej we Francji i potrzeba znalezienia rynków zachęcających do emigracji w Polsce zbliżyły rządy.

                     W połowie 1919 r. Rząd francuski zaproponował Polsce projekt umowy emigracyjnej.

                     W tej sytuacji Polska nie była w stanie wpłynąć na negocjacje.

                     „Polsko-francuska konwencja o emigracji i imigracji” zostanie podpisana w Warszawie 3 września 1919 r.

                      Uzupełnieniem będzie „Polska konwencja o pomocy społecznej i opiece społecznej” podpisana w Warszawie 14 października 1920 r. Ten punkt pozostawiono nie był uzupełniony konwencji z 3 września 1919 r.

                       Centrum dystrybucyjne jest pośpiesznie organizowane w Toul, w budynku koszar pożyczonych przez wojsko. Pierwszy pociąg z 800 polskimi pracownikami przyjeżdża 20 grudnia 1919 na stację Toul, z roczną umową o pracę.

                        W Toul pracownicy są rozmieszczeni po całej Francji zgodnie z potrzebami przemysłu i rolnictwa.

                        W 1931 r. przez centrum Toul przeszło 250 000 polskich pracowników, a ogolną polską populację we Francji szacuje się na 500 000.

Dzisiaj:

 Niektórzy Polacy opuścili Francję z różnych powodów. Inni pozostali i dali Francji potomstwo, które pragnie dziś, w tym roku stulecia podpisania francusko-polskiej konwencji, złożyć im hołd i uhonorować ich za odwagę oraz możliwość zachowania i przekazywania ich kultura.

W Nord Pas de Calais pan Edouard Papalski spędził niezliczone godziny z entuzjazmem i pasją od ponad roku, aby motywować francuską populację polskiego pochodzenia (około 500 000 osób) i wiele francusko-polskich stowarzyszeń kulturalnych, upamiętnić tę stulecie z blaskiem i utrzymać pamięć przy życiu.

 Jego wezwanie zostało usłyszane. Liczne wydarzenia planowane są  w regionie Pas de Calais: wystawy, sztuki teatralne, muzyka, konferencje, programy radiowe, artykuły w gazetach, pokazy folklorystyczne, polska kuchnia, koncerty, książki ...

Aby poznać wszystkie wydarzenia:

• http://www.pol-info.com/
  • Na Facebooku wykonaj wyszukiwanie: CENTENAIRE DE L'IMMIGRATION POLONAISE, DEMANDEZ LE PROGRAMME!